Europa debe ser audaz

Por Margaret Beckett, ministra de Asuntos Exteriores e da Commonwealth (Reino Unido).

Hai quen afirma que, en política, un día pode ser moito tempo. E nun ano da tempo a que todo se transforme. O pasado inverno eu seguía tendo que convencer aos cidadáns -políticos, empresarios, a poboación en xeral- da ameaza que representaba o cambio climático. Doce meses máis tarde, ese escepticismo temse evaporado e ningún científico ou comentarista serio alberga dúbidas achega da magnitude e a inmediatez dese perigo. O Grupo Intergubernamental de Expertos sobre o Cambio Climático de Nacións Unidas presentou os feitos tal como son e probas indiscutibles, e agora espérase que reaccionen os políticos de todo o mundo e, tamén, de Europa. O Consello Europeo que se celebra hoxe e mañá constitúe un momento decisivo. Pode representar o tránsito desde a detección do problema por parte da humanidade e tómaa de conciencia á cooperación e a adopción colectiva das medidas que se precisan. Sobre a mesa está un conxunto de propostas e obxectivos concretos, ambiciosos e, se se conta coa necesaria vontade política, alcanzables. Esas propostas poden ser eficaces non só fronte á cada vez maior inestabilidade climatológica, senón tamén ante a crecente incerteza que se cierne sobre noso fornezo de enerxía, algo que constitúe un motivo de inquietude de primeira orde para todos e cada un dos gobernos e dos cidadáns. Aínda se continúa negociando os pormenores desas propostas e obxectivos, pero sé cal é o desenlace que personalmente gustaríame: un compromiso, no marco dun posible acordo internacional, de redución das emisións nun 30% antes do 2020; o empeño, en calquera caso, de adoptar o obxectivo, vinculante para toda a UE, de recortar as emisións en, polo menos, un 20% antes do ano 2020; a declaración inequívoca da UE da necesidade de que as emisións mundiais diminúan, antes do 2050, ata un 50% dos niveis de 1990; un obxectivo de redución dunha quinta parte do consumo energético para o ano 2020 a través de medidas de eficacia energética; e a aspiración expresa de que todas as centrais de xeración de enerxía alimentadas con combustibles fósiles dispoñan de sistemas de captación e almacenamiento de carbono non máis tarde do 2020. Son tres as razóns polas que Europa debe aproveitar esta oportunidade de influír. A primeira delas é a de maior calado: se non comezamos a actuar con resolución, pronto resultará demasiado tarde. A propia vida humana descansa nunha climatología estable, a cal determina que alimentos podemos cultivar, que chans podemos utilizar, e que auga podemos beber. Esa climatología estable xa está transformándose e continuará facéndoo, obrigándonos a adaptarnos. No entanto, a adaptación ten os seus límites e é preciso que actuemos para reducir as emisións se queremos evitar as situacións máis catastróficas. No caso dos gobernos, esixe isto ofrecer a empresas e consumidores a seguridade necesaria, a longo prazo, para comezar a desviar investimentos cara a produtos e procedementos que xeran menos emisións de carbono. Xa se dispón dos medios económicos, pero os cidadáns han de ter a certeza de que nos tomamos en serio o cambio climático. As propostas da UE evidencian que si o facemos. A segunda razón está ligada á primeira. A seguridade climática supón un asunto no que a UE pode demostrar a súa capacidade de liderado, non só dentro das súas fronteiras xeográficas senón a escala mundial. Pola súa propia natureza, é este un problema que o mundo só pode resolver actuando unido: as emisións que se producen en calquera punto xeran contaminación no resto do planeta. E con todo achámonos