EN EUROPA TODO SE FIXO COMA O TRAXE DE ARLEQUÍN.

Voltaire, Dicionario filosófico [1764] Sempere, Valencia 1901

Tomo 3, Páxinas 88-89

Contradicións II

O seu señor non tiña tela, e cando necesitou vestilo tomou varios xiróns de roupa vella de diferentes cores, e Arlequín foi ridículo, mais ficou vestido. En que pobo non se contradín os usos e as leis? Existe contradición máis chocante e máis respectable ao mesmo tempo que a do santo imperio romano? En que é santo, en que é imperio, en que é romano? Constitúen os alemáns unha brava nación que nin Xermánico nin Traxano puideron subxugar enteiramente. Os pobos xermanos que moran máis alá do Elba foron sempre invencibles, aínda que mal armados; e deses tristes climas saíron os vencedores do mundo. En vez de ser Alemaña imperio romano, serviu para destruílo. Ese imperio refuxiouse en Constantinopla, cando un alemán, un austríaco, se dirixiu desde Aix-a-Chapelle a Roma, a despoxar para sempre aos Césares gregos do que lles quedaba en Italia. Adoptou o título de imperator; pero nin el nin os seus sucesores se atreveron nunca a vivir en Roma. Ese capital non pode enorgullecerse nin queixarse de que despois de Augústulo; último excremento do imperio romano, ningún César viva nin morra dentro das súas murallas. Non é posible que ese imperio sexa santo, porque se profesan nel tres relixións; dous delas declaradas impías e abominables polo tribunal de Roma, ao cal o imperio considera como soberano nestes casos. Tampouco pode ser romano, porque o emperador non ten nin unha soa casa en Roma. En Inglaterra sérvese aos reis de xeonllos, e profesan a máxima constante de que o rei non pode causar ningún mal; unicamente os seus ministros poden enganarse. Alí o monarca é infalible nos seus actos como a Papa nas súas decisións. Esa é a lei fundamental, a lei sálica de Inglaterra. Isto non obstante o Parlamento xulgou ao seu rei Eduardo II, declarando que o rei incorrera en moitas faltas, e polo tanto perdera o seu dereito á coroa. Guillerme Trussel presentouse no cárcere e dirixiu ao rei a seguinte nova: «Eu, Guillerme Trussel, procurador do Parlamento e da nación inglesa, revoco a homenaxe que ate hoxe lle prestamos, e prívoche do poder real.» O Parlamento inglés xulga e sentenza ao rei Ricardo II. Trinta e un cargos alegan contra el, entre os que se topan estas dúas, que son moi senlleiras. «Que tomou prestado [89] diñeiro e non o devolveu, e que dixo en presenza de testemuñas que era dono da vida e dos bens dos seus vasalos». O Parlamento depuxo a Henrique VI porque tivo a desgraza de ser imbécil. O Parlamento declara traidor a Eduardo IV e lle confisca os bens. Ricardo III foi verdadeiramente peor cós demais reis; foi un Nerón, pero un Nerón valente; e o Parlamento só lle acusou dos seus delitos despois de morto. A Cámara que representaba ao pobo de Inglaterra, apuxo a Carlos I máis faltas que cometera, e lle sentenció a morrer no cadafalso. O Parlamento declarou que Xacobe II tiña cometido grandes faltas, entre outras, fugarse da nación e declarar a coroa vacante, isto é, foi deposto.