Balance do futuro

Por André Glucksmann.

A explosión sen fronteiras do terrorismo alimenta o espectro dunha “volta do relixioso”. E suscita unha reacción de rexeitamento, inesperada pero lóxica: o 82% dos británicos considera que a relixión fai máis mal que ben, segundo revelaba unha sondaxe en vésperas do Nadal de 2006. En Francia, “filla primoxénita da Igrexa” pero hoxe abanderada do descreimento, o número de católicos declarados diminuíu un 25% en quince anos e, dentro deles, son practicantes habituais menos dun de cada vinte. Os europeos viven “coma se Divos non existise”, dicía Xoán Paulo II. Este declive do relixioso non ten nada que ver con lecturas paganas nin con tiranías do consumismo, porque Estados Unidos non caeu nunha descristianización semellante. Na sanguenta actualidade, o europeo síntese en terreo coñecido: durante un século viviu unha violencia destrutora máis forte có propio Divos. E o islam parece presa dunha pulsión de morte convertida en planetaria. Esta cuestión, evocada urbi et orbi por Bieito XVI en Ratisbona, obsesiona en todo o mundo. Arden xa subrepticiamente os primeiros incendios dunha nova guerra mundial? Estamos aínda a tempo de conxurarla? E como? O famoso “choque de civilizacións” entre o islam e Occidente, que inqueda a Huntington e entusiasma a Bin Laden e Ahmadineyad, dominará o ano que comeza? Chegarán as chamas ao próximo decenio? Asolará o século XXI? Acaso un enfrontamento cos 1.500 millóns de seguidores do Corán vainos empurrar á nostalxia? Acabaremos botando de menos a guerra fría e as súas dúas pezas de dique que, durante medio século, se abstiveron de levar a cabo a escalada apocalíptica da disuasión nuclear? Nin falar. As nosas angustias, como adoita pasar coas dos estados maiores, teñen unha guerra de demora. Non existen dous “bloques”, o islam e Occidente. Antes había un mundo libre e un mundo totalitario. Hoxe, o suposto “mundo musulmán” non está unido, nin moito menos. A “rúa árabe” é pura fantasmagoría. As bombas humanas que estouran no nome de Alá asasinan, ante todo e sobre todo, aos seus correlixionarios. Quen mata a quen en Iraq? É maior o número de iraquís que parten cada mes á terra dos seus antepasados por coches bomba e atentados suicidas que o de soldados estadounidenses e outros “ocupantes” mortos en tres anos. En Bagdad, as milicias terroristas “musulmás” asasinan mensualmente a tantos cidadáns musulmás como vítimas causaron Mohamed Atta e a súa banda o 11 de setembro de 2001 en Manhattan. Non hai máis que ver Darfur: tanto os violadores como as violadas, os acaparadores como os mortos de fame, os verdugos como as vítimas adoran por igual ao profeta. Cando os tolos de Divos actúan en Bali, Casablanca, Kabul e Arxel, torturan, lapidan e mandan ao inferno a simples musulmás. Onde se ve que constitúan un bloque os fanáticos de Mahoma? Lembremos que, o verán pasado, Exipto, Arabia e Xordania condenaron a agresión do Hezbolá libanés contra Israel, empurrado este por Siria e Irán. Certo é que existen numerosos conflitos e retos que poden descontrolarse de xeito vertixinoso, pero non son enfrontamentos entre un bloque que representa ao vidro Triplo contra outro bloque que sería Occidente, entregado á Cruz, a Torá ou o secularismo. A arte e a maneira de matarse uns a outros no nome dun mesmo Divos, celestial ou terreal, son materia coñecida para os europeos. Non é preciso remontarse ás guerras de relixión. A I Guerra Mundial enfrontou a cristiáns contra cristiáns, e moitos aseguraban topar no consolo da fe a enerxía que lles permitiu soportar e cometer catro anos de carnicería ininterrompida. Non hai que asombrarse do estraño laxismo das autoridades morais musulmás diante das peores atrocidades perpetradas polos yihadistas. Acaso os nazis non aproveitaron a cegueira, a compracencia, a inercia ou incluso a complicidade de moitos cristiáns europeos, desde a base ate o cume? Acaso a xerarquía ortodoxa non pechou os ollos, os oídos e a boca mentres millóns de “soviéticos” morían no Gulag? E non bendixo, máis recentemente, os carros que partían a arrasar Chechenia? Hoxe, a fe do Corán fica secuestrada polos programadores de bombas humanas, do mesmo xeito que, onte, os fascistas homicidas e suicidas proclamaban “Viva a Morte!!” diante dunha insignia de Cristo Rei. O século XX inaugurou a OPA lanzada polas ideoloxías asasinas sobre as crenzas celestiais e seculares do europeo medio. No século XXI vai continiar. Agora tócalle ao islam ser o instrumento dos promotores do crime. Despois da SS e os chequistas, os demos encapuchados, relixiosos, racistas, antisemitas proseguen coa danza macabra. As próximas batallas non serán entre o islam e o cristianismo, Occidente e Oriente, Norte e Sur, ricos e pobres. Fronte aos namorados da morte causada e recibida, contra os fanáticos dun poder conquistado e conservado pola capacidade de mancar e destruír, están os simples mortais movidos por unha mesma inquietude. Fieis de distintas relixións ou agnósticos declarados, conservadores ou progresistas, soñadores ou realistas, teñen que inventar unha nova forma de vixiar un planeta inflamábel. As minorías incendiarias e sen escrúpulos -os nihilistas activos- compiten en crueldade e se aproveitan do deixamento das maiorías dormentes, os nihilistas pasivos. Se sabemos identificar en cada caso aos incendiarios, nunca é demasiado tarde para loitar contra as chamas.