Europa: liberdade, libertinaxe e tolerancia. Medra a brecha entre o Islam e Occidente

Por Adrián Mac Liman

A CELEBRACIÓN EN PARIS do xuízo contra o semanal humorístico charlie hebdo, acusado pola Unión de Organizacións Islámicas de Francia de ter inxuriado a un grupo de persoas en razón da súa relixión ao publicar unhas caricaturas irreverentes do profeta Mahoma, volve a abrir o debate sobre a liberdade de expresión na maioría dos países do Vello Continente. Pero esta vez non se trata só da defensa dos sacrosantos dereitos dos cidadáns, senón tamén e perante todo, dunha pugna entre o chamado dereito de blasfemar e a tolerancia. Para as intelectuais galos que avogan en prol do sobresemento da causa, o dereito de recorrer á blasfemia para criticar posturas retrógradas --léase, o radicalismo islamista-- é tan lícito como o humor ou a burla. Lembran que no pasado os medios de comunicación publicaron caricaturas ridiculizando ao Papa e á igrexa católica, sen que iso xerase movementos de protesta na pía das agrupacións relixiosas nin a presentación de querelas criminais.

O OBSTÁCULO DAS DIFERENZAS CULTURAIS

Sen embargo, no caso das caricaturas de Mahoma, a tolerante Francia se divíde en dúas grandes pezas de dique: os partidarios da liberdade de expresión, incluído o dereito de blasfemar, enfróntanse ao bloque radical, integrado non só por organizacións islámicas, senón tamén por expoñentes dunha opinión pública cansa da argumentación simplista que defende o principio do todo vale. Quen viviu noutras latitudes, sabe positivamente que as diferenzas culturais adoitan obstaculizar o diálogo entre civilizacións, que a cuestión relixiosa adoita xerar interminables debates entre filósofos e teólogos, adoita alimentar os conflitos intercomunitarios. Naquelas terras, non tan afastadas, a blasfemia se converte, case automaticamente, nunha condena a morte. As cousas parecen distintas na libre e tolerante Europa, onde o dereito a criticar, ridiculizar ou blasfemar forma parte, segundo os expoñentes desa inteligensia progre, do legado dunha civilización aberta e integradora. Non obstante, quen se considera vítima da estraña amplitude de miras dos europeos, interpretan a excesiva permisividade como unha agresión contra os seus valores tradicionais. Ficticia ou real, dita agresión xera unha actitude de rexeitamento. Un informe publicado recentemente no Reino Unido reflicte claramente o malestar que se foi adueñando da comunidade islámica residente no país. Sinala o documento que o 40 por cento dos musulmáns menores de 55 anos serían partidarios da introdución da Shari'a (lei islámica) nas illas británicas. Máis aínda, dous tercios dos mozos estiman que a muller musulmá debería levar veo. Por ende, un 20 por cento dos musulmáns entre 16 e 24 anos comparten o ideario de Al-Qaeda, mentres que un 36 por cento estima que o abandono da relixión mahometana debería castigarse coa pena de morte.

ALONGANDO A FENDA

En Francia, onde os musulmáns representan arredor do 9 por cento da poboación, o radicalismo islamista pretende acabar cos logros do laicismo, é dicir, coa separación de poderes entre a Igrexa e o Estado. O denominador común da ira dos mozos mahometanos: a arrogancia e a incomprensión dos occidentais. En resumidas contas, o todo vale e/ou o suposto dereito á blasfemia só serven para alargar aínda maila brecha entre Islam e Occidente, entre a frustración e a irresponsabilidade