Que está a pasar en Europa?

Por George Chaya

O panorama é o clásico xa vivido con Hezbolláh: operación israelí tras o goteo de proxectís durante unha tregua que nunca existiu, aluvión de declaracións de condena máis ou menos «desproporcionadas», trampas aos xornalistas con fins propagandísticos (a axencia France Presse distribuíra unhas «imaxes» que a blogosfera atopou nun telexornal de hai catro anos) e grupos «pacifistas» que non moven nunca un dedo mentres choven foguetes nin condenan ningún atentado de Al Qaida e que agora se interesan «pola paz» mentres defenden a Hamas (igual que se interesaron «pola paz en Líbano» defendendo a Hezbolláh). E, con todo, o cambio non pasou desapercibido, por exemplo, á CNN. Que pasou nas cancillerías europeas que, de súpeto, parecen ver con bos ollos as operacións israelís? Ao considerar o contexto, a sorpresa é aínda maior. Alemaña opúñase recentemente ao envío de tropas para pór coto ás ambicións do revolucionario Nkunda en Goma, onde están a ter lugar varias «gazas» a diario. Gran Bretaña anunciaba hai semanas a posibilidade de aplicar a lei islámica sobre o dereito romano no seu chan, e a mensaxe de Nadal da raíña acompañouse dunha segunda «mensaxe» do presidente iraniano, Mahmud Ahmadineyad.

O caso do xuíz italiano que tolerou uns malos tratos porque o propinador de malleiras era musulmán é farto coñecido, como o caso do Senado francés, en busca de atopar a forma de encaixar as prácticas financeiras islámicas no marco financeiro da UE, en plena crise (boa sorte). E, con todo, o cambio é monumental. O ministro de Exteriores belga, por exemplo, manifestaba hai menos de 24 horas de maneira informal que «o conflito palestino israelí é só o 44 por número de mortos». Francia condena «usos desproporcionados» no que parece ser a súa fórmula, pero é a primeira vez que usa os mesmos termos para referirse ás esixencias aos palestinos. Os cambios non pasaron desapercibidos ás cadeas estadounidenses, que o achacan á saída de Bush. Algúns citan o crecente malestar xudeu en todo o mundo con Europa, á que non ven mover un dedo cando os palestinos atacan, nin sequera cando grupos árabes torturan en pleno París a xudeus, como no caso Ilam Halimi, ou o máis recente, Mathieu Roumi. Outros falan de electoralismo, cun Kadima que non remonta nas enquisas e cae, a pesar dos seus siareiros mediáticos, cada vez que Livni abre a boca. Despois de todo, Hezbolláh está ao norte grazas a ela, e Gaza é Gaza por ela. Entón, que é o que motivou este cambio realmente? Nunha palabra: Obama

O 7 de outubro de 2008, antes das eleccións estadounidenses, o ministro francés de Exteriores daba un tropezón nunha entrevista publicada no diario israelí «Haaretz». Bernard Kouchner afirmaba que mentres «Francia entende os perigos do programa nuclear iraniano», non está particularmente preocupada «porque Israel dixo sempre que non vai tolerar un Irán nuclear». O tropezón pon de relevo a natureza dual da política exterior europea en xeral e francesa en particular: Israel é un tampón que caerá primeiro e levará a peor parte, dando a Europa un tempo precioso para pedir axuda a Estados Unidos; e por outra, é un saco de boxeo ao que pedir comportamentos que non é que Europa non pida aos seus inmigrantes, é que tampouco pide aos veciños de Israel. Con todo, o 12 de decembro, xa vitorioso Obama e pasado o grolo do resbalón do titular de exteriores, Nicolas Sarkozy expresaba nos medios unha preocupación extrema: "A postura de Obama sobre Irán é profundamente inmatura", afirma Sarkozy, reza o mesmo «Haaretz».

Na práctica, «Sarko» levaba preocupado desde a súa reunión con Obama en xullo, pero sae agora á luz que as reunións separadas mantidas entre o entón aspirante e os conselleiros do presidente francés «arroxaron resultados similares», segundo a prensa francesa. O sentir expresábase de forma parecida ante as noticias das negociacións entre Siria e Israel, nas que o único punto de acordo é que os Altos do Golán, co seu sistema de radar israelí imprescindible para controlar o acceso das subministracións da OTAN a Iraq e Afganistán á marxe de Irán, non pode estar en mans da ONU, como pide a UE. Nunha palabra, o que parece suceder é que os israelís se fartaron dos europeos.

Queredes paz con Siria, pero poder abastecer aos efectivos despregados? é asunto voso. Que queredes incluír a Hamas na mesa de negociacións? Perfecto, pero, que vos comprometedes (e con que número de tropas) a facer cando Hamas derroque non xa a Abas -é algo que se dá por sentado chegado o caso- senón á monarquía xordana ou ao réxime exipcio, asfixiado pola crise e a Irmandade Musulmá islamita. Tradicionalmente, Estados Unidos ocupábase dos feitos e Europa dos ideais, o que tiña a vantaxe adicional para Europa de non ter que sufrir as baixas, consecuencia de defendelos. A chegada de Obama cambiou as tornas. Sendo rigorosos, Europa non cambiou, só está a manifestar por primeira vez de cara á opinión pública o que manifesta a porta pechada, cando os flashes se apagan e os xornalistas saíron: que lle gusta o petróleo barato, e que non lle gusta Hamas. É o primeiro impacto da chegada de Obama. Haberá máis.

A Europa do "buen rollito".

O Channel 4 da TV británica escolle a Ahmadinejad como "alternativa á mensaxe de Nadal".

Mahmoud Ahmadinejad, presidente da República islámica de Irán, será a "alternativa á mensaxe de Nadal" do Channel 4 da TV británica. Dorothy Byrne, directora da sección de noticias de actualidade do Channel 4, comunicou esta decisión e afirmou: "estamos a ofrecer aos nosos televidentes a opción de coñecer unha visión alternativa do mundo". Esta "visión alternativa" do mundo é a que se expresa con intencións similares ás do antisemitismo máis virulento. Tamén é unha visión alternativa do mundo que está en contra dos gais e das lesbianas, dos cuministas e socialistas, da clase obreira, e que é profundamente anti liberal, anti democrática, anti secular e anti feminista. É unha mostra máis da crecente aceptación sen tapuxos do antisemitismo entre algúns sectores da esquerda europea que se autodefine como antirracista así como entre a opinión pública de Gran Bretaña, que considera factible a posibilidade de que Channel 4 convide a este home para tan prestixioso e importante espazo informativo.

Tirado de Safed-Tzfat

Camilo Nogueira fala no programa que dirixe a xornalista Susana López "Faladoiro" do resultado das pasadas Eleccións USA.

Os Estados Unidos de Europa, reinventados

Por Pasqual Maragall i Mira

Hai 25 anos, en decembro de 1983, o xornal francés Le Monde publicou unha entrevista co historiador Fernand Braudel sobre a identidade europea. Levaba por título Il faut réinventer les Etats-Unis d'Europe. España aínda tardaría tres anos en ingresar na Unión, entón composta por dez Estados membros: Alemaña, Bélxica, Dinamarca, Francia, Irlanda, Italia, Luxemburgo, Países Baixos, Reino Unido e Grecia. Eu levaba un ano de alcalde e miraba cara a Europa coas mesmas esperanzas que Braudel evocaba. O meu amigo norteamericano residente en Brasil, Norman Gall, á fronte hoxe da Fundación Braudel, e casado cunha catalá, ségueme informando por Internet aínda hoxe do que polo mundo sucede. Gall, como o propio Braudel, é un dos poucos humanistas globais que non fan simplemente o ridículo, senón que, como dicimos en catalán, hi toquen: que entenden de que vai a cousa. Braudel en 1983 explicaba a identidade europea desde a cultura europea, entendida como unha e plural, como feito compartido. O exemplificaba dicindo que un francés situado en Italia, Rusia, Polonia ou Alemaña, non sente estranxeiro; que as sensacións experimentadas son recoñecibles e con referentes histórico-culturais comúns. A diferenza do que lle ocorrería en países como a India ou China, onde te sentes desorientado, distinto de verdade. Cada país europeo representa unha Europa particular, dicía Braudel. Naquel momento describía a Unión como unicamente económica, e por tanto moi beneficiosa, fundamental, pero non aínda a Europa unida que el, eu e sen dúbida moita xente soñamos. A Europa unida e popular (do pobo) necesitaba unha base onde desenvolverse. Era preciso que as súas xentes vivisen e circulasen libres polo continente. Para iso, concluía na súa reflexión, para construír a Europa cultural e cidadá, facían falta varias cousas: unha estrutura política, un Goberno Europeo, un Parlamento Europeo con maiores poderes e unha defensa europea común. Xa entón dicía que un país europeo só non podía facer fronte aos retos que se lle presentaban. Facía falta reinventar os Estados Unidos de Europa. Que pasou desde entón, onde estamos, cara a onde imos como Europa? A Unión Europea formámola 27 Estados membro e aínda aspiran a entrar máis países europeos. Temos un Parlamento Europeo e institucións comunitarias que representan, respectivamente, aos cidadáns e aos Estados membro. Temos un Mercado Único e unha Unión Económica e Monetaria, coa adopción en 2002 do euro como moeda única, realidade consolidada xa hoxe. Temos moeda, bandeira e un himno, a Novena sinfonía de Beethoven, cuxa letra, de Schiller, traduciu o meu avó Joan Maragall ao catalán: Joia que ets dels cels guspira / procreada dalt do cel. Temos a libre circulación. Temos mesmo un Comité das Rexións, que me honrei en presidir durante dous anos e vicepresidir outros dous. Que máis fai falta para ser realmente os Estados Unidos de Europa? Quizais unha selección nacional europea de fútbol, que podería gañar mesmo a Brasil (sobre todo se nos deixasen pór a Messi no equipo, aínda que con Henry e algún outro dos seus compañeiros teriamos bastante). Tentamos establecer unha Constitución, pero as dificultades propias de ser tantos e tan distintos á hora de pornos de acordo frustrárona, levándonos ao Tratado de Lisboa. A pesar do non irlandés, de momento. Son grandes e notables éxitos comúns. Pero seguimos lonxe dos Estados Unidos de Europa que Braudel defendía 25 anos atrás. Hai un ano un mandato do Consello Europeo, encargou un informe sobre o rumbo e os obxectivos da Unión de cara ao horizonte dos anos 2020 a 2030 a un Consello de Sabios ou grupo de reflexión sobre o futuro, formado por personalidades de recoñecido prestixio político e académico e presidido por Felipe González. O informe debe estar listo en xuño de 2010 (aínda que Felipe xa anunciou que tentará que sexa antes), pero o mandato citado especifica que o grupo non deberá abordar cuestións institucionais, senón traballar no marco que establece o novo Tratado de Lisboa. 2010, 2020, 2030... Europa é complexa e por iso lenta. O mundo non vai ao mesmo ritmo. O mundo vai rápido, os ritmos económicos esixen respostas inmediatas. Os conflitos internacionais e as súas vítimas non poden esperar máis. Como subliñaba Lluís Bassets hai uns días, cada Goberno se volveu cara ao seu Estado. A Alemaña de Merkel parece paralizada a nivel europeo polos seus problemas internos. Se o país do himno non está polo labor, xa me dirán. Quizais haxa tamén un problema de liderado, no mundo e en Europa. Sanguinetti publicaba, tamén neste xornal, un artigo nese sentido. Falta un liderado ao servizo dunha idea, a idea da Europa Común, onde os cidadáns, recuperando a Braudel, sexamos libres e iguais, cada cal co seu acento e as súas manifestacións culturais, irmás e distintas. Cara a esta dirección remaba o plan de Bolonia para conseguir un espazo europeo de educación superior único e homologable, con universitarios e despois profesionais europeos de verdade, circulando e exercendo libremente por toda Europa. Animo aos nosos líderes e pensadores a que aceleren o ritmo da construción europea. A Felipe e o seu grupo de reflexión a que non espere a 2010, a que levante a bandeira europea ben alta e propoña medidas de presente. A crise pode ser unha moi boa oportunidade. Recentemente adherinme, xunto ao mesmo Felipe González, Prodi, Santer e outros destacados líderes europeos, a unha declaración promovida por unha asociación da que formo parte, Nôtre Europe, fundada polo meu mestre europeo, Jacques Delors. Titúlase Face à a crise, un besoin d'Europe. Nela apélase á necesidade de máis Europa para afrontar a crise económica. Ao final da declaración propomos que para as próximas eleccións ao Parlamento Europeo (xuño de 2009) cada familia política europea presente un candidato a presidente da Comisión Europea, e que estes candidatos debatan entre si, ofrecendo directamente aos cidadáns europeos a oportunidade de coñecer as súas visións e ideas e dando moita máis visibilidade e proximidade aos que nos representan en Europa. Sería un paso máis. Decisivo.

Europa tras o "ciclón Sarkozy"

Por Mateo Madridejos, xornalista e historiador

El Periódico de Catalunya - 13.12.08

O presidente de Francia, Nicolas Sarkozy, non tivo un camiño de rosas no seu semestre como líder da Unión Europea (UE), pois o seu mandato comezou co inesperado desafío dos irlandeses, que o 12 de xuño votaran contra o tratado de Lisboa, e conclúe no medio das disputas sobre as receitas financeiras, o cambio apresurado das alianzas tradicionais -de Berlín a Londres- e as turbulencias da pavorosa crise económica. A locomotora franco-alemá, que debía tirar do tren comunitario cara a metas máis ambiciosas, está en vía morta neste período de controversia e incerteza. A vella aspiración francesa dun Goberno europeo capaz de contrarrestar os rigores antiinflacionistas do Banco Central Europeo, imbuído de espírito alemán, estase apolillando nalgún arcón do Elíseo. Co seu voluntarismo desenfreado e os seus hechuras napoleónicas, Sarkozy soliviantó á cancillera alemá, Angela Merkel, máis serena e previsible, que sentiu incómoda e non compartiu as présas nin as iniciativas extemporáneas. Os alemáns non ocultaron o seu desdén polo estilo improvisado e populista de Sarkozy, até o punto de que o circunspecto Frankfurter Allgemeine Zeitung considerouno "un bombeiro exemplar, pero non un arquitecto". Coa guerra lóstrego de Xeorxia, Sarkozy liquidou en só tres días todos os usos da UE, tan paciente e laboriosamente construídos, ao negociar en solitario e sen mandato un acordo con Moscova. En Berlín rechinaron todas as engrenaxes da añeja doutrina da Drag nach Osten (Marcha cara ao Leste), agora revitalizada no medio do barullo e o resquemor que orixinan a utilización dos hidrocarburos rusos como unha peza crave para a subministración energé- tico e a nova arquitectura da seguridade europea. Se un ministro francés describiu a Estados Unidos como a "hiperpotencia", os norteamericanos devolveron o cumprido considerando a Sarkozy un "hiperpresidente" que o mesmo halaga os oídos dos senadores de Washington, ao radicalizar o discurso contra Irán ou acabar coa herejía francesa no seo da OTAN, que se declara en sintonía co presidente Bush para arrincar a este, tamén en nome de Europa, a convocatoria dun cume do G-20 ampliado para disparar a primeira salva contra a recesión, pero que resultou ser un modesto petardo en forma dun estraño comunicado encomiástico das institucións responsables do naufraxio.

NO MEDIO da borrasca financeira, a confusión foi total. O globalizador converteuse ao máis rancio nacionalismo. Tras exaltar na súa campaña electoral os valores do traballo, o mérito e o risco, con acentos inequivocamente neoliberais, Sarkozy entoou un réquiem anticipado polo capitalismo sen freo, asimilado pola esquerda francesa co ?anglosaxón?. Logo denigró ?a ditadura do mercado? e creou un fondo de investimento para protexer ás empresas dos depredadores estranxeiros. Pierre Moscovici asegurou con sorna que "Sarkozy non é un socialista", despois de que este preguntásese: "Convertinme en socialista?", e respondese ambigua e retóricamente: "Quizais". Cando se fixo evidente que non podía contar con Merkel, o presidente volveuse cara a Londres, sen apartarse da tradición intervencionista e sen recapacitar na contradición de concordar o futuro de Europa cun euroescéptico como Gordon Brown, adepto do librecambio e americanófilo reputado, que disuadiu a Tony Blair de ingresar na eurozona. O último episodio da guerrilla diplomática foi a reunión de Sarkozy con Brown e o presidente da Comisión Europea, José Manuel Barroso, na capital británica para preparar o cume de Bruxelas, unha afronta desdeñada por Berlín. Sarkozy pasou pola presidencia como un ciclón e fixo avanzar a causa dunha Europa unida, aínda que espertou temores de empresas incertas ou fráxiles cimentos sacudidos por unha estratexia aventurada. Os socios reaccionaron en orde dispersa ante os embates da crise, mediante receitas nacionais, máis a acción do presidente de quenda, guiada polo pragmatismo, ofreceu un anticipo do que Europa pode facer e representar se progresa cara á integración. ?Moita acción e pouca sustancia?, resumiu un diario alemán, quizá ofuscado ante unha ejecutoria que marcará un fito nos anais do europeísmo.

NUN NIVEL sen precedentes, a UE estivo en primeira liña, forzada na súa coherencia e as súas contradicións por un presidente eurófilo, volcánico, obsesionado polo telexornal das oito da tarde e paradoxalmente nacionalista. Sarkozy axitou os protocolos, xa que non as conciencias, desde que convocou un cume da zona euro en París (12 de outubro), á que por primeira vez agregouse Brown. "Xamais Europa foi gobernada con tanta forza", exclamou o luxemburgués Jean-Claude Juncker. Os problemas estruturais quedaron preteridos pola urxencia financeira, desde o tratado de Lisboa, coa súa precaria arquitectura institucional, á conveniente pero por agora inviable incorporación británica á eurozona. Os danos na alianza franco-alemá, con todo, ensombrecen a perspectiva agora que Europa queda en mans dos euroescépticos checos desde o 1 de xaneiro e Alemaña segue paralizada pola precampaña electoral. E resulta arduo adiviñar os efectos a longo prazo do furacán co ollo en París

Os límites da Europa

Por Xavier Alcalá

La Voz de Galicia - 09.12.08

Camilo Nogueira estivo en Bruxelas e presentou dous libros de contido explícito no título: Europa, o continente pensado e Galiza na Unión. A porta atlántica . O acto tivo lugar na libraría Orfeu, que rexenta un portugués consciente da súa galeguidade, Joaquim Pinto da Silva. Da galeguidade común falouse moito, con rico fraseado entre o Nogueira e un asistente á presentación, nado en Mozambique e criado no Algarve. A galeguidade é carácter que atinxe catro continentes. Galicia non é unha rexión perdida na constelación dos entes menores europeos. Ficou claro. Mais houbo outra parte do discurso que produciu forte impacto na Orfeu: sobre os límites da Europa. Polonia e a República Checa, permitindo a ameaza americana dos mísiles contra Rusia, deben manterse na Unión? Que fan na Unión países tan desorganizados coma a Bulgaria ou a Romanía? ¿Que inconveniente hai para os rusos se uniren ao resto dos europeos? Nogueira di que andando o Vello Continente un percibe o algo especial que nos asemella e une, mesmo cos rusos. Entón veu a pregunta sobre a adhesión da Turquía. Iso -respondeu o ex deputado- é un empeño inglés, para atrasar ao máximo a unión política da Europa. Inglaterra só pensa en Europa como zona de libre mercado. Certo, comentan uns asistentes. De Gaulle non quería aos ingleses connosco, polos soños imperiais deles. Quizais agora, cando o brillo da libra amortece por culpa do dólar murcho, seu curmán, comecen a ver mellor o euro e admitan pór límite -europeo- á Europa.

A UE e o difícil problema do equilibrio

Por Guillaume Borrione

A próxima semana, a Unión Europea debaterá, nunha reunión dos Ministros de Asuntos Exteriores, un documento interno que actualiza os plans da Unión para impulsar a firma dun acordo israelo-palestino en 2009. Este documento preve, entre outras cousas, que Xerusalén sexa a "futura capital de dous Estados" e pide aumentar as presións sobre o estado hebreo para abrir de novo as institucións palestinas en Xerusalén, en particular, a Casa do Leste (Orient House), que servía antes de Cuartel xeral á Autoridade Palestina. Este documento foi redactado polo Ministerio francés de Asuntos Exteriores, posto que Francia ocupa actualmente a Presidencia da UE. Israel está preocupada por este texto e fai todo o posible para que varios elementos sexan modificados antes da reunión dos Ministros da próxima semana. Estas propostas van probablemente a causar un conflito co futuro Goberno israelí, dirixido ou por Tzipi Livni ou por Biniamin Netanyahu, tras a súa elección en febreiro de 2009. A UE debe, segundo o documento, fomentar a nova administración americana, a de Barack Obama, a comprometerse activamente nos debates israelo-palestinos. En canto á comunidade internacional, o texto exhorta a seguir moi de cerca a aplicación da primeira etapa da "Folla de ruta para a paz", que require que Israel "conxele as construcións das colonias", retire "os postos de control de estradas de Cisxordania", e que a Autoridade Palestina "combata o terror". Segundo este documento, os problemas no centro do conflito son "as fronteiras, a seguridade, Xerusalén, e os refuxiados". Respecto diso, propón varios grandes eixos. "Un punto crave para a construción do Estado palestino é a Resolución do estatuto de Xerusalén como futura capital de dous Estados", precisa. Así pois, "a UE traballará activamente na reapertura das institucións palestinas, o que inclúe a Casa do Leste" (Orient House). A Casa do Leste, que servía antes como Ministerio de Asuntos Exteriores da Autoridade Palestina, foi pechada en agosto de 2001 despois do atentado no restaurante Sbarro en Xerusalén. Desde entón, os sucesivos Gobernos de Israel negáronse a abrilo de novo, a partir do principio que se trata do símbolo das pretensións palestinas de soberanía sobre Xerusalén-Este. Polo que se refire á seguridade, o documento expresa a vontade da UE de desempeñar un rol máis importante nos acordos israelo-palestinos sobre a seguridade. A UE desexa enviar policías, soldados e civís para axudar a implicar ás forzas de seguridade palestinas ou para supervisar a posta a punto dun acordo dotado cun estatuto final sobre este punto. Unha solución "equitativa, xusta, realista, e de común acordo entre as partes", sobre o problema dos "refuxiados palestinos". O documento indica que a UE quere axudar a establecer e impulsar un mecanismo internacional destinado a compensar e rehabilitar aos "refuxiados palestinos". O documento rende homenaxe á Autoridade Palestina "por mellorar en gran parte a seguridade en Cisxordania". A UE conclúe que Israel debería "transferir o control dunha ampla parte deste territorio", -Cisxordania-, á seguridade palestina. "Durante o próximo período, a presenza da seguridade palestina debe estenderse máis aló das cidades", suxire respecto diso. Así pois, este texto expresa as expectativas da UE, que espera "o cesamento completo de todas as actividades de colonización, o que inclúe o aumento de poboación, en Xerusalén-Este en particular. A UE seguirá enviando mensaxes claras a Israel e examinando medios prácticos para exercer máis influencia sobre estes problemas". Unha iniciativa europea revelada no mesmo momento no que a axencia gobernamental siria "Sa" informaba de que Claude Guéant, Secretario Xeral do Elíseo, e Jean-David Levitte, o principal conselleiro diplomático do Presidente Sarkozy, viaxaran a Damasco o pasado domingo 30 de novembro como representantes da UE no marco da Presidencia francesa. Nesta reunión, debaterían a "cooperación francosiria" e a "situación en Oriente Medio" con Bashar el-Assad. O Presidente sirio encomiou "os esforzos feitos por Francia polos países da rexión", esforzos destinados, en particular, "a atopar solucións aos distintos problemas". Tamén presionou a París e á UE para "facer o posible por suprimir o bloqueo imposto ao pobo palestino en Gaza que empeora a situación humanitaria" no territorio controlado polos terroristas islámicos do Hamás desde o verán 2007. Hai que recordar que, o bloqueo reforzouse de novo este luns 1 de decembro logo dos numerosos lanzamentos de mísiles desde a Franxa de Gaza durante o fin de semana, e isto, a pesar do cesamento do fogo concluído o pasado mes de xuño.

Europa e a Memoria

"Noite e Néboa" é un imprescindible documental de Alain Resnais realizado en 1955 a partir de material cinematográfico e fotográfico incautado aos nazis. Con texto de Jean Cayrol (axudado na sombra por Chris Marker), música de Hanns Eisler e imaxe de Ghislain Cloquet e Sacha Vierny.
Este documental repasa con ironía, crudeza e, paradóxicamente, cunha grande delicadeza, as políticas de exterminio sistemático posto en marcha polo Terceiro Reich.
"Noite e Néboa" mostrou por primera vez o material que o exército nazi acumulou sobre o exterminio organizado, e unha das súas grandes virtudes é que puxo o dedo na chaga que ainda hoxe é controvertido: a responsabilidade colectiva, non só da sociedad alemá, senon de toda Europa e da humanidadw enteira, respecto ás atrocidades nazis. O título Nuit et Brouillard (Noite e Néboa) fai referencia ao Decreto Nacht und Nebel do 7 de decembro, asinado polo mariscal Wilhelm Keitel. Eis o Texto en español de Noite e Néboa

Europa, parque temático

Por José Ignacio Torreblanca

"Cremos que no ano 2025, Europa terá feito escasos progresos á hora de lograr ser un actor cohesionado, integrado e influínte, capaz de empregar de forma autónoma un amplo rango de instrumentos políticos, económicos e militares en apoio dos seus intereses e valores". Ésta é a visión do futuro de Europa plasmada no informe do Consello Nacional de Intelixencia estadounidense, feito público recentemente. Á CIA púidoselle pasar por alto o colapso da Unión Soviética, non andou moi fina en tempos da invasión de Kuwait e tampouco é que fiase moi fino na recente guerra entre Rusia e Xeorxia. Iso si, o declive europeo non lles vai pillar desprevidos. Unha de dúas: ou a CIA tivo un fogonazo de clarividencia ou os europeos disimulamos moi mal. Xulguen vostedes. Pero non é só a CIA quen pensa así, senón tamén o resto do mundo. Recentemente, a Fundación Bertelsmann fixo unha enquisa a 8.999 cidadáns de nove países: Alemaña, Brasil, China, Estados Unidos, Francia, India, Xapón, Reino Unido e Rusia. Nunha das preguntas, os enquisados tiñan que responder que países crían que ían ser potencias mundiais no ano 2020. A resposta foi para ruborizarse: só o 9% dos indios, o 10% dos brasileiros, o 13% dos rusos, o 20% dos xaponeses, o 25% dos estadounidenses ou o 29% dos chineses crían que Europa ía ser un actor global en 2020.

Raro acordo respecto de Europa, pero tamén, loxicamente, respecto de China en sentido inverso, xa que todo o mundo descontaba que China si sería unha potencia en 2020. Non é un segredo que China tamén percibiu a debilidade que emana da división europea e que, como veñen facendo os rusos desde algún tempo, está a comezar a collerlle o gusto a isto de observar aos europeos pelexarse entre eles por ver quen dá máis a cambio de menos. Esta semana pasada, China tomou a decisión de cancelar o cume UE-Chinesa, de importancia estratéxica para Europa nun momento de aguda crise económica. Pequín alegou que a reunión de Nicolas Sarkozy co Dalai Lama é unha ofensa maiúscula á súa soberanía. Con todo, a decisión chinesa non só é sorprendente, senón absurda. En primeiro lugar, Sarkozy estaba convidado a unha reunión en Varsovia con premios Nobel da Paz, o que obviamente inclúe ao Dalai Lama que, por certo, é o líder mundial mellor valorado. En segundo lugar, ningún país europeo apoia outra cousa que un diálogo entre o Dalai Lama e as autoridades chinesas que leve á concesión dun réxime de autonomía para Tíbet, todo iso nun marco de renuncia expresa á violencia (en realidade, nin sequera o Dalai Lama reclama xa a independencia de Tíbet). Peor aínda, a decisión chinesa produciuse xusto uns días despois de que o Goberno británico anunciase publicamente o cambio da súa posición histórica sobre Tíbet, recoñecendo a pertenza deste territorio a China.

Un cambio de 180 graos, a cambio de nada, gratis total. Unha vez máis, Pequín pon de manifesto que lle encanta ensinar os dentes a quen pode, non a quen quere, porque Bush tamén recibe ao Dalai Lama e, con todo, China non adopta represalia algunha contra Washington. Segundo as estimacións da consultora Goldman Sachs, a economía chinesa alcanzará á alemá en 2010 e á xaponesa en 2015 (de feito, xa alcanzou á italiana, francesa e británica). A cousa cambia cando consideramos a Europa no seu conxunto, xa que entón China non estaría en condicións de igualar economicamente á UE, nin a Estados Unidos, até o ano 2035. Non hai que ser moi perspicaz para ver que EE UU ten aínda por diante máis de 25 anos para tentar influír sobre China mentres que Europa carece de marxe en tanto non actúe unida. 2020-2025 é o horizonte analítico que se expuxo o Grupo de Reflexión sobre o futuro da UE que lidera Felipe González. O Grupo terá que presentar as súas conclusións durante a presidencia española da UE, no primeiro semestre do ano 2010. O primeiro que debería exporse o Grupo e á súa vez trasladar á opinión pública europea é unha pregunta moi simple: quere vostede que Europa sexa relevante no mundo de 2020? Ou se conforma con ser un parque temático da diversidade cultural e o gasto social para o resto do mundo?

El País - 01.12.08

jitorreblanca@ecfr.eu