A resaca xeorxiana

Por Florentino Portero

O goberno xeorxiano fixo da recuperación do pleno control do territorio nacional o seu primeiro obxectivo, pondo fin á independencia de feito das provincias de Osetia do Sur e Abjasia, que se atopaban baixo protectorado ruso. Ao facelo puxo en dúbida a autoridade rusa no Cáucaso e Moscova, no seu particular lóxica do poder, sentiuse na obriga de responder. As súas Forzas Armadas están a acabar de ocupar ambas provincias, selando o seu vínculo con Rusia. Xeorxia calculou mal as súas forzas. Se pensou que a súa relación con EE.UU. disuadiría a Rusia equivocouse. Ben ao contrario, puxo ao goberno de Moscova na necesidade de facer unha demostración de poder. De non reaccionar, os ucraínos sentiríanse máis animados a seguir adiante na súa política prol-occidental e o prestixio ruso en Asia Central afundiríase en beneficio do norteamericano. Dous feitos recentes daban marxe a unha reacción contundente rusa. Co recoñecemento da independencia de Kósovo, EE.UU. e as grandes potencias europeas consagraban o dereito á segregación en situacións de conflito étnico. O que vale para Kósovo vale para Abjasia e Osetia do Sur. No Cumio da OTAN en Bucarest os europeos rexeitaron abrir negociacións con Xeorxia e Ucraína para preparar o seu ingreso, encartándose unha vez máis á chantaxe rusa e enviando a mensaxe equivocada. Rusia sabe que non ten nada que temer dunha Europa sedienta de combustible e dividida. EE.UU. puxo de manifesto a súa debilidade na rexión, permitindo que un estado amigo sufra unha humillación. Curiosa a esquerda europea que cala, en sonoro contraste coas súas manifestacións antinorteamericanas. Os gobernos europeos fan contidas declaracións, sen ánimo de molestar ao Kremlin. Rusia demostrou o seu poder no Cáucaso, pero agora ten que tomar unha decisión sobre o futuro de ambos os territorios, que pode volverse na súa contra. A anexión podería empuxar á OTAN a convidar a Xeorxia e Ucraína a incorporarse, o que Moscova tratou de evitar por todos os medios.