Europa... ¿ou que?

Por Luís Ventoso

Os mestres de xornalismo ensinan que hai que fuxir do persoal nos artigos. Teñen razón. Pero permitan a excepción dunha historia irlandesa. Cornelio, un corpachón do pequeno porto de Castletown, veu a finais dos 60 ao seminario de Salamanca. Con todo as rapazas tiraban máis que a sotana. Así que plantou e retornou ao seu pobo. Alí só tiña unha habilidade que o distinguía: no seminario aprendera a chapurrar castelán (que acabaría sendo máis ben galego). Os barcos de Galicia que atracaban en Castletown pronto o proafillaron como recadeiro. O meu pai, un daqueles patróns pioneiros que exploraron os caladoiros do Gran Sol (unha historia épica galega que está por contar), trabou boa amizade con el. Andando o tempo, Cornelio, tipo listo, copiou o que facían os galegos (pescar) e converteuse en armador. A comezos dos 80, o meu irmán foi enviado de vacacións á casa do amigo irlandés. E alí ocorría algo que o asombraba. Os sábados, os empregados de Cornelio tiñan dereito a ducharse na vivenda do xefe; ¡era parte da súa paga! A anécdota indica que Irlanda era entón un país paupérrimo. Pero desde 1973, cando entrou no Mercado Común, ate hoxe, pasou de gato fraco a opulento tigre celta. é xa o segundo país con máis renda per cápita da UE, da que recibiu 55.000 millóns de euros en axudas. Pero Irlanda dixo non á UE. Vea antipática e teme que elimine as súas vantaxes fiscais, imán do investimento estranxeiro. Grande miopía nacionalista. Que sería dese país de 4 millóns de persoas sen o paraugas da Unión? Que pintaría a bucólica pero diminuta Eire soa nun mundo que en breve dominarán 1.300 millóns de chineses e 1.100 millóns de indios? Os europeos necesitamos superar o minifundio e levantar algo grande xuntos, unha Unión Europea democrática e con peso político. Se non o facemos, a historia converteranos en nacións residuais, con moito folclore, moito feito identitario... e cero futuro.

La Voz de Galicia - 15.06.08