Novo aviso para Europa

A dependencia enerxética europea é tan elevada e preocupante que calquera conflito de menor contía entre veciños se converte nunha ameaza para o subministración de combustibles. Isto é particularmente certo no caso do gas. Rusia converteuse no gran abastecedor da Unión Europea e faise pagar un prezo elevado -sobre todo político- en forma de non belixerancia, cando non submisión, para os frecuentes desmáns de Vladímir Putin. Rusia e Bielorrusia enzárzanse agora nun rifirrafe que, en síntese, implica que a república bielorrusa non está disposta a pagar o novo prezo do gas que pide Gazprom: 105 dólares por cada 1.000 metros cúbicos, en vez dos apenas 47 dólares actuais. Así que Minsk ameazou con quedarse co gas que con destino a Europa transita polo seu territorio. E aquí comezan os temores disimulados. A UE pide a Rusia e Bielorrusia que poñan fin á guerra do gas Bruxelas pide o fin da guerra do gas entre Moscova e Bielorrusia. A Unión Europea considera que é un "conflito colateral", que non terá consecuencias, debido ás cuantiosas reservas en Alemaña e a que o 80% do gas que chega a Europa occidental transita polo tramo que pasa por Ucraína. Pero as guerras enerxéticas, por pequenas que sexan, adoitan ter consecuencias imprevisibles ou agravarse con facilidade. En todo caso, Europa ten un problema enerxético estrutural -máis do 40% do gas que consume procede de Rusia- que non desaparecerá cando o contencioso de Rusia e Bielorrusia se resolva; e ese problema se agrava coa irritante ausencia dunha política enerxética común e a falta dunha política común de subministración. Bruxelas tenta mitigar a dependencia de Rusia e a incapacidade de artellar unha política enerxética para o continente co estímulo, ate o momento só verbal, da enerxía nuclear. Está ben visto en termos estratéxicos, pero sempre que se expoñan con claridade algúns matices de importancia. Un deles é que a produción de electricidade nuclear está suxeita, como a que se obtén a partir de carbón ou gas, a condicións económicas e regulatorias complexas. Tamén está claro que a hipotética posta en marcha inmediata de parques nucleares en Europa non resolvería o problema a curto prazo; construír unha planta atómica nova require non menos de tres anos. Así que de ningún xeito pode eludirse a obriga de concertar unha política enerxética común. É desde logo o mellor antídoto para evitar problemas colaterais.