Unha UE desacreditada

A UE podía permitirse realizar análise maniqueos, porque os proxectís de Hamás só impactaban contra os cultivos ou na beirarrúa. Agora, con todo, ten á súa mercé a ao redor de 1.000.000 de israelís, a sétima parte da poboación.

Por George Karim Chaya

A parte contratante da primeira parte será considerada como a parte contratante da primeira parte. Ou, na súa interpretación europea do conflito de Gaza, o terrorista incluído na lista de organizacións terroristas da Unión Europea que non mate europeos será considerado como menos terrorista. Do mesmo xeito que Groucho Marx, a Unión Europea disponse agora a tentar que a primeira parte da segunda parte contratante sexa a segunda parte da primeira parte. Non se esforce por entendelo, simplemente non ten sentido. O 27 de decembro de 2001, o Consello de Europa adoptou a Posición Común 2001/931/PESC en cuxo anexo ao primeiro artigo, "Grupos e Entidades", pode lerse "Hamás (incluído Hamás-Izz al-Din al Qassem)" no décimo posto, despois de "Grupos de Resistencia Antifascista Primeiro de Outubro (GRAPO)". A condena da Unión Europea a Hamás sobre o papel é tan tallante que no posto undécimo aparece a Fundación Terra Santa, a fachada de Hamás dedicada ao proselitismo, as relacións públicas e a captación de fondos. Ademais, que se distinga a Hamás do seu brazo militar, Hamás-Izz al-Din al Qassem, mostra que a UE considera que Hamás é un grupo terrorista, mírese por onde se mire. Agora ben, fóra do papel, as cousas comezan a cambiar.

A Unión Europea móstrase hoxe máis partidaria de lexitimar a Hamás que moitos países árabes. Dentro da lista de organizacións terroristas da UE aparecen grupos que actúan dentro das súas fronteiras, pero non parece que ninguén expoña que a maneira para terminar con eles sexa incorporalos a unha mesa de negociacións ou concederlles un Estado propio. A política da UE con Hamás recorda ao deses nostálxicos comunistas procastristas que, unha vez ao ano, viaxan a Cuba coas súas VISA-ouro; xa se sabe, o comunismo é o mellor, pero para o resto de mortais. Con todo, a lexitimación de Hamás por parte da Unión Europea aínda é máis absurda que todo isto. A súa obsesión coa tregua ten difícil explicación de non ser para conter a alza do prezo do petróleo. Que digan que, en caso contrario, poderíase radicalizar aos musulmáns que habitan en Europa non ten demasiado sentido, seica non radicalizan moito máis as soflamas coránicas do Ministerio saudita de Dáa'wa que se poden adquirir en calquera mesquita de Barcelona ou Londres? Rusia non pagou ningún prezo pola súa invasión de Xeorxia.

Tanto é así que as repúblicas ex soviéticas (as mesmas que a Unión Europea non protexe pero ás que critica polo seu escaso europeísmo, seica non observan ningunha relación?) viron frustrado o seu desexo de entrada na UE pola vía rápida. Rusia só posúe o 11% o petróleo mundial e a quinta parte do gas; pero os responsables da política exterior da UE queren facernos crer que van presionar aos países produtores musulmáns (os maiores exportadores de cru) para que deixen de financiar a Hamás. En que universo pensan que vivimos? Pero o verdadeiro quebradizo de cabeza da UE é que os proxectís de Hamás xa están a alcanzar os núcleos de poboación civil israelís. Até hai pouco, os seus diplomáticos podían permitirse realizar análises nesgadas e maniqueos da realidade, porque os proxectís só impactaban contra os cultivos ou causaban algún cráter na beirarrúa. Agora, con todo, Hamás ten á súa mercé a ao redor de 1.000.000 de israelís, a sétima parte da poboación. Europa atouse a si mesma as mans, xa que carece de calquera credibilidade para neutralizar aos terroristas: a súa misión libanesa non supuxo ningún obstáculo para o rearmamento de Hezbollah.

Aínda por riba, a súa única opción para deter a Hamás pasa por conceder pequenos agasallos a Irán que non pode permitirse, tanto porque poría nun brete á Administración entrante estadounidense como porque sabe o que se aveciña co seu programa nuclear. O último que quere Europa é volver ser a principal responsable dun novo xenocidio xudeu. A Unión Europea debe recoñecer que non pode estar en misa e repicando: se non é unha empresa, debería tomar decisións responsables aínda que non sexan politicamente rendibles. E se, pola contra, é unha empresa, entón debería comportarse como tal e deixarse de resolucións morais coas que non engana a ninguén... empezando por Irán, Hamás ou Hezbolláh.