Born in UE

Born in the EU
Por Xosé Ramón Pena

Na opinión, no dicir de certas xentes, a historia veu ser, máis ou menos, esta mesma que segue: "Nos anos trinta do século XX, un tolo, chamado Adolf Hitler, fíxose co poder en Alemaña, comandando unha banda de fanáticos sanguinarios, os nazis, cuxo emblema era unha cruz gamada. Convencidos da superioridade da raza aria, quixéronse facer amos do mundo. Perseguiron aos xudeus e invadiron Polonia, co que deu inicio a IIª Guerra Mundial". "E os alemáns?; é dicir, o pobo alemán?" -retruca aínda alguén. "O pobo alemán estaba enganado e/ou asoballado pola represión nazi, así foron as cousas".Na opinión, no dicir doutras certas xentes -que poden, polo demais, coincidir doadamente coas anteriores- outro novo anaco, máis recente, viría rezar do seguinte xeito: "No ano 2001, un individuo absolutamente parvo, desprovisto de calquera sorte de cualidades, chamado George W. Bush, chegou á presidencia dos Estados Unidos de América. Rodeado por un grupo de fanáticos integristas neocom, meteu o seu país, e o mundo enteiro, en guerras absurdas. Como remate do seu nefasto mandato, deixoulle ao seu sucesor -e a todos nós- unha das peores crises económicas da historia contemporánea". "E os americanos; é dicir, o pobo americano?" -volverán retrucar acaso. "O pobo americano? Os americanos sempre foron moi infantiloides e non se decataron, en realidade, de onde se metían até que a guerra de Irak, primeiro, e a crise, logo, os viñeron despertar do sono. Así foron as cousas".Desde logo, como, sen dúbida, concordarán Vdes. -sempre moi amables lectores-, as medias verdades constitúen unha das fórmulas, un dos xeitos máis próximos de achegarnos á mentira. O que traducido significa, no caso do nazismo, pretender ignorar a complicidade que se estableceu entre determinados sectores da sociedade alemá da época co movemento dirixido por Hitler e compañía; como, igualmente traducido, significa agora mesmo ignorar a complicidade que se chegou a establecer entre determinados sectores da sociedade americana e a administración Bush Jr. Entre amplos sectores da sociedade americana, desde logo, pero tamén, e aí si que lle doe, entre determinados sectores da sociedade europea e o pensamento neocon do xa felizmente ex-presidente dos todopoderosos Usa.

.

Porque, se habemos de ser sinceros, quen obrigou, e obriga, a Europa a mostrar un comportamento que ben se pode definir como "máis papista que o papa"? Repasemos sequera un anaco os nosos propios pecados e comprobaremos, sen ir máis lonxe, esa dogmática concordancia entre conservadores, liberais e social-demócratas -esas xentiñas tan botadas a perder pola plos abismos sen fin da moi hortera "terceira vía" made in Blair e demais ideólogos de gran superficie comercial- na hora de establecer verdades, supostamente irrefutables, a nos afogaren nas actuais horas de desacougo e inquedanzas. Supostas verdades tales como a, seica, maldade conxénita existente en calquera consideración arredor da pertinencia/impertinencia dunha banca pública, de empresas -e mesmo servizos!- de titularidade estatal? en fin, de todo aquilo que "atente" conta as "sacrosantas liberdades" do libre comercio e da iniciativa privada. Supostas verdades que, non obstante, veñen demostrar canto de certo/falso hai nelas cando, sen ir máis lonxe, comprobamos como calquera pequena ou mediana empresa prega, salaia, implora, demanda, esixe (sic!!) agora mesmo, perante a pechada negativa das entidades crediticias, o apoio incondicional do diñeiro público. Ese mesmo diñeiro, esa mesma presenza e xestión institucionais que igualmente se pregan, salaian, imploran, demandan, esixen (sic et sic!!) cando se comproba o anormal funcionamento de auto-estradas, aeroportos e liñas aéreas, redes de enerxía? suxeitas ás implacables leis da rendabilidade inmediata. En fin; non quero eu por nada do mundo que sufran Vdes. pesadelos, pero consideren, sequera un momento, que acontecería se non permanecesen aínda o Ensino e mais a Sanidade públicas e houbese que pagalas directamente dos nosos petos. Ou que Ave da última xeración nos correspondería, que trens ultrasónicos haberían de chegar onde nós -e cando!!- se a xestión dos camiños de ferro se deixase nas mans de empresas privadas! "Gato negro ou gato branco tanto ten. O importante é que cace ratos", proclamaron algúns, urbi et orbi, descubrindo o Mediterráneo.

.

De acordo, talvez non importe a cor; porén, o que si lles esqueceu a semellante clase de "listos" é que o gato, por máis que o poida semellar, non é un animal plenamente doméstico, restan nel os instintos primarios do felino; á que un se descuida, os aloumiños poden transformarse na dureza sangrante das gadoupas. Como sempre, a natureza a exemplificar.Pois ben; dado que con sabedoría oriental estamos, acaso a actitude máis lóxica e produtiva, diante da mudanza de Emperador -que benvida sexa, en calquera caso!-, sexa precisamente aquela que ensina que "se tes fame e Obama pesca para ti un peixe unha vez, arranxarás a fame dun día; pero se aprendes ti a pescar, arranxarás a fame de toda a túa vida". Born in the USA? Nacido en Europa! Born in the EU!!

Faro de Vigo - 24.01.09

Camiños de Europa
Por Antonio Piñeiro

.
A casualidade ten querido que no prazo dun mes teña tido a oportunidade de estar dúas veces en Roma. É máis, este mesmo artigo está escrito dende case ó pé do Castelo de Sant’Angelo, que foi mandado construír polo emperador Adriano e que logo serviu para que os Papas procuraran sosego cando as liortas co ‘populacho’ romano lle aconsellaban pór a mitra a bo recaudo.Se vostede andou algunha vez por estas rúas adoquinadas e a miúdo destartaladas, saberá que o lugar que estou referenciando está moi preto da praza de San Pedro, onde cada ano se dan citan millóns e millóns de turistas e peregrinos que acoden á chamada da fe ó Vaticano.Pois ben, mesmo no inicio do corredor porticado que tan singular configuración lle dá á -se cadra- máis famosa praza do mundo, atópase unha oficina baixo un cartel que reza ‘Opera Romana Pellegrinaggi’, que non é, senón, a oficina de turismo do Vaticano e onde vostede poderá solicitar información sobre o Val do Limia ou Celanova, sobre a Ribeira Sacra ou sobre calquera outra comarca galega que teña relación con algún dos recoñecidos camiños de Santiago.

***

E isto é por mor dun proxecto europeo que se denomina ‘Camiños de Europa’ e no que a oficina turística do Vaticano está tan implicada que proximamente abrirá oficina propia nun recoñecido edificio do casco antigo de Santiago. Un proxecto cuxo obxectivo final pretende xunguir turisticamente os tres grandes centros de peregrinación do cristianismo, como son Santiago de Compostela, Roma e Xerusalén.Para levar a cabo isto, que conta co apoio da Unión Europea, da Unesco e, por suposto, do propio goberno italiano, o pasado xoves asinaron un protocolo nunha sala que había trinta anos que non se abría ó público e que está situada no pazo anexo a unha das igrexas máis importantes de Roma, como é San Juan de Letrán, en cuxo conxunto se conservan as denominadas ‘escaleiras santas’, pois por elas disque subiu Jesucristo cando se presentou perante Pilatos denantes de ser crucificado. A sala conta cun simbolismo polo que hoxe, en España, estaría condenada ó esquecemento, pois, segundo nos informaron, alí foi onde Mussolinni e o Papa Pío XI asinaron o tratado de Letrán, polo que Italia recoñecía a soberanía do Estado do Vaticano.Dito isto, a que non imaxina, querido lector, quén faltaba na sinatura do proxecto anteriormente mencionado? Xusto: A Xunta de Galicia e o Concello de Santiago.

Unha UE desacreditada

A UE podía permitirse realizar análise maniqueos, porque os proxectís de Hamás só impactaban contra os cultivos ou na beirarrúa. Agora, con todo, ten á súa mercé a ao redor de 1.000.000 de israelís, a sétima parte da poboación.

Por George Karim Chaya

A parte contratante da primeira parte será considerada como a parte contratante da primeira parte. Ou, na súa interpretación europea do conflito de Gaza, o terrorista incluído na lista de organizacións terroristas da Unión Europea que non mate europeos será considerado como menos terrorista. Do mesmo xeito que Groucho Marx, a Unión Europea disponse agora a tentar que a primeira parte da segunda parte contratante sexa a segunda parte da primeira parte. Non se esforce por entendelo, simplemente non ten sentido. O 27 de decembro de 2001, o Consello de Europa adoptou a Posición Común 2001/931/PESC en cuxo anexo ao primeiro artigo, "Grupos e Entidades", pode lerse "Hamás (incluído Hamás-Izz al-Din al Qassem)" no décimo posto, despois de "Grupos de Resistencia Antifascista Primeiro de Outubro (GRAPO)". A condena da Unión Europea a Hamás sobre o papel é tan tallante que no posto undécimo aparece a Fundación Terra Santa, a fachada de Hamás dedicada ao proselitismo, as relacións públicas e a captación de fondos. Ademais, que se distinga a Hamás do seu brazo militar, Hamás-Izz al-Din al Qassem, mostra que a UE considera que Hamás é un grupo terrorista, mírese por onde se mire. Agora ben, fóra do papel, as cousas comezan a cambiar.

A Unión Europea móstrase hoxe máis partidaria de lexitimar a Hamás que moitos países árabes. Dentro da lista de organizacións terroristas da UE aparecen grupos que actúan dentro das súas fronteiras, pero non parece que ninguén expoña que a maneira para terminar con eles sexa incorporalos a unha mesa de negociacións ou concederlles un Estado propio. A política da UE con Hamás recorda ao deses nostálxicos comunistas procastristas que, unha vez ao ano, viaxan a Cuba coas súas VISA-ouro; xa se sabe, o comunismo é o mellor, pero para o resto de mortais. Con todo, a lexitimación de Hamás por parte da Unión Europea aínda é máis absurda que todo isto. A súa obsesión coa tregua ten difícil explicación de non ser para conter a alza do prezo do petróleo. Que digan que, en caso contrario, poderíase radicalizar aos musulmáns que habitan en Europa non ten demasiado sentido, seica non radicalizan moito máis as soflamas coránicas do Ministerio saudita de Dáa'wa que se poden adquirir en calquera mesquita de Barcelona ou Londres? Rusia non pagou ningún prezo pola súa invasión de Xeorxia.

Tanto é así que as repúblicas ex soviéticas (as mesmas que a Unión Europea non protexe pero ás que critica polo seu escaso europeísmo, seica non observan ningunha relación?) viron frustrado o seu desexo de entrada na UE pola vía rápida. Rusia só posúe o 11% o petróleo mundial e a quinta parte do gas; pero os responsables da política exterior da UE queren facernos crer que van presionar aos países produtores musulmáns (os maiores exportadores de cru) para que deixen de financiar a Hamás. En que universo pensan que vivimos? Pero o verdadeiro quebradizo de cabeza da UE é que os proxectís de Hamás xa están a alcanzar os núcleos de poboación civil israelís. Até hai pouco, os seus diplomáticos podían permitirse realizar análises nesgadas e maniqueos da realidade, porque os proxectís só impactaban contra os cultivos ou causaban algún cráter na beirarrúa. Agora, con todo, Hamás ten á súa mercé a ao redor de 1.000.000 de israelís, a sétima parte da poboación. Europa atouse a si mesma as mans, xa que carece de calquera credibilidade para neutralizar aos terroristas: a súa misión libanesa non supuxo ningún obstáculo para o rearmamento de Hezbollah.

Aínda por riba, a súa única opción para deter a Hamás pasa por conceder pequenos agasallos a Irán que non pode permitirse, tanto porque poría nun brete á Administración entrante estadounidense como porque sabe o que se aveciña co seu programa nuclear. O último que quere Europa é volver ser a principal responsable dun novo xenocidio xudeu. A Unión Europea debe recoñecer que non pode estar en misa e repicando: se non é unha empresa, debería tomar decisións responsables aínda que non sexan politicamente rendibles. E se, pola contra, é unha empresa, entón debería comportarse como tal e deixarse de resolucións morais coas que non engana a ninguén... empezando por Irán, Hamás ou Hezbolláh.