Europa abre os ollos?

Por Eli Cohen

Desde a creación da Unión Europea -anteriormente Comunidade Económica Europea- a batuta nas decisións internacionalmente relevantes no seo de devandito organismo, sen contar a Gran Bretaña, sempre a levaron o eixo Franco-Alemán. Os países que se foron adherindo -antigas ditaduras como Portugal, España ou Grecia e antigas ditaduras soviéticas como a RDA- non perturbaron ese liderado que exercían de facto os dous xigantes europeos. Con todo, dous motivos fixeron que este liderado -sen contar a Gran Bretaña, de novo, non o esquezamos- cambalease e desembocase nunha pluralidade de opinións respecto de decisións internacionais de calibre: a guerra de Iraq e a ampliación en 2005 a 25 Estados membros, incluíndo a moitos dos que estaban alén do ?Pano de Aceiro?. No primeiro caso, as gretas na unidade europea continental foron máis que evidentes situando a Francia e a Alemaña, xunto a Bélxica, Luxemburgo e outros membros, en contra da opción de apoiar a EEUU pola que se decantaron Gran Bretaña, España, Italia, Dinamarca, Portugal e os novos países que se estaban incorporando á UE. No segundo caso, a maioría das antigos réximes comunistas, como Polonia ou República Checa, a máis diso ser membros de pleno dereito da UE, en política internacional e relacións internacionais, miran a Wáshington antes que a Bruxelas. Se a estes dous agravantes da pluralidade de opinións no seo de Europa respecto de temas internacionais de importancia, sumámoslle que, o liderado en Francia e Alemaña cambiou cara a unha posición atlantista, concluímos, en suma, que nas decisións internacionais de gran importancia, a UE pende, sempre, da decisión que tome EEUU. É un feito incontestable. Xa sexa por afinidades ou contraposicións ideolóxicas ?que son as máis comúns causas- a UE crear, no seu obxectivo implícito, para competir cos EEUU. Intentar superar a un opoñente, inevitablemente fai que se dependa de cada paso que dea. Posición ante Irán Logo de Iraq no ano 2003, e anteriormente Afganistán en 2001, o seguinte reto internacional co que se atopou Occidente ?o xenocidio de Darfur, como todos os que acaecen en África, pasou desapercibido- foi o ansia nuclear iraniana. Nesta ocasión, mentres EEUU se mostrou intransixente, Europa intentouno case todo: roldas de negociacións -suspendidas pola UE como tal pero continuada por outros países membros-, conversacións bilaterais, disposición a axudas económicas, máis negociacións...todo en balde, posto que Irán non cedeu un chisco nas súas aspiracións. De aquí a un par de anos, probablemente, se Irán consegue a bomba atómica, enfrontarémonos a unha crise mundial que podería resultar devastadora. E os intentos europeos por evitalo -todos no plano da negociación e as cesións- déronse de bruzos. Un síntoma europeo que recorda aos escuros e preagónicos tempos de Chamberlain e Daladier no apaciguamiento a Hitler. Con todo, a toalla non está tirada aínda. Un novo liderado xa comentado no eixo franco-alemán -especialmente o protagonizado por Nicolás Sarkozy- trae novos aires ante un panorama turbio e, a curto prazo, desolador. Xa o conta o Jerusalem Post nun editorial titulado: Espertar Europeo. Tanto é así que, na súa recente xira europea, o premier israelí Ehud Olmert visitou París e Londres, e obtivo de Nicolás Sarkozy e de Gordon Brown compromisos fronte a Irán. Brown dixo que, hai que continuar coas sancións económicas, sen desbotar outras medidas para persuadir a Irán e evitar custe o que custe que se faga co arma nuclear. Bernard Kouchner, o chanceler francés, xa deleitou aos medios de comunicación europeos -tan morbosos e co filtro antisemita sempre presente, sobre todo se o tema é Irán ou a seguridade de Israel- declarando que contra Irán, unha intervención militar ou un posible conflito, sería o mal menor, parafraseando a George Orwell. Toda unha sorpresa, se atendemos ao pouco que Europa se preocupou da seguridade do Estado de Israel, que é o primeiro branco da suposta bomba, anunciado ate a saciedade por Ahmadineyad- e á tola judeofobia con que afrontou o conflito palestino-israelí. Aínda que, con toda seguridade, non só sexa a simpatía por Israel o que move a Sarkozy ou a Brown a mostrase fortes e esixentes con Irán. Eles saben, que se Tel Aviv está a tiro, París e Londres tamén o estarán. E, que se o Estado xudeu cae (primeira e principal fronteira de contención ante o despotismo integrista islámico) as grandes nacións democráticas europeas farano tamén como fichas de dominou. Agora, estanse decatando do importante que foi a calor con que o Estado de Israel goreceu a Europa durante toda a Guerra Fría e actualmente durante esta ofensiva do terrorismo islámico. Agora, estanse decatando, que se non fose pola democracia israelí, non habería desde Turquía a Marrocos ningún aliado estable e fiable que garantise a seguridade xurídica e as liberdades cidadás. Agora, estanse decatando, en definitiva, que a supervivencia de Israel, é a supervivencia de Europa. Nada máis, e nada menos. Pluralidades Pero, non debemos esquecernos da pluralidade de opinións europea que segue -e seguirá, loxicamente, para os restos- vixente. Ninguén desexa unha guerra contra Irán, pero, chegado o caso, e volvendo citar a Orwell, sería un mal menor. A intervención dunha forza militar internacional para evitar o empeño atómico dos aiatolás- cuxa terquedade fanática, desgrazadamente, estanos levando a iso- evitaría que Siria ou outros países árabes aliados de Irán entrasen no conflito e con iso evitarían tamén a rexionalización, ou ate a extensión mundial, de devandito conflito. Se Europa non se pon de acordo -o seu acordo unánime podería ser decisivo para acabar con esta peligrosísima espiral- e afronta este problema con valentía e determinación, a pesar de que haxa Estados membros como España e o seu goberno que, preferirían a rendición a presentar calquera tipo de batalla aos fundamentalismos teocráticos islámicos, o problema agravarase ate poder toparnos co que todos non queremos: unha guerra de dimensións mundiais.