As Catro Mentiras Europeas
Por Gustavo D.Perednik
Voltaire, quen urxiu a desembarazarse de todos os prexuízos medievais, un deles non logrou vencer, e chamounos aos xudeus "o pobo máis imbécil da face da Terra, inimigos da humanidade, o máis obtuso, cruel, absurdo..." En Francia, o século XIX non corrixiu ao XVIII. Nin na súa literatura socialista pode acharse compaixón polos xudeus perseguidos, aínda cando houbo nese lapso seiscentos pogroms. No XXI o mal continúa. Hai unhas semanas un par de embaixadores foron moi francos: Jacques Huntzinger xustificou o terrorismo contra Israel, e Daniel Bernard culpou dos males do mundo ao "paisiño de merda". Durante séculos o xudeu foi percibido por Europa como diabólico, confabulador, sanguinario. A nosa relixión, como "vengativa, superada pola relixión do amor". Eses prexuízos atávicos descárganse hoxe contra o xudeu dos países, o máis censurado do planeta, o único ao que se cuestiona o seu dereito de existir. Todos os países naceron grazas a movementos nacionais, pero aos ollos europeos o único movemento bastardo, é o sionismo. A campaña anti-israelí dos medios, é un froito podrecido da perseverante hostilidade europea cara ao pobo xudeu. O pequeno Estado cuxa creación foi necesaria para salvar millóns de vidas das garras de Europa, é o que recibiu dúas terceiras partes das condenas das Nacións Unidas. A escusa son os "territorios ocupados" en 1967. Pero en 1965 a Unión Soviética xa se opuña a que a Declaración dos Dereitos Humanos da ONU incluíse unha condena da xudeofobia. Cando o único pecado de Israel era existir, sen "ocupación" algunha, Arafat e a súa OLP xa nos asasinaban. Os medios esquecen que "a ocupación" foi consecuencia da agresión árabe; non a súa causa. Teremos paz duradeira cos nosos veciños cando estes se democraticen, porque entre democracias nunca hai guerras. Do mundo árabe, os réximes de hoxe son inimigos, tanto de Israel como dos pobos árabes. Pero a xudeofobia é europea. A súa xente, que podería libremente esixir aos seus gobernos que deixasen de mortificar a Israel no seu esforzo por sobrevivir, optou por confrontar a este exiguo pobo que fixo do deserto un verxel e que sempre estivo disposto a transixir para construír a paz cos seus veciños, que posúen un territorio cincocentas veces maior. A delegación europea de xornalistas que veu solidarizarse con Arafat, deixou as súas oficinas escondendo entre eles a trece terroristas buscados. Ninguén nos pedirá desculpas. A Comunidade Europea desexa regalar a Arafat 50 millóns de euros para compensar a destrución israelí. Merecerá algun xudeu reparación polas mortes do terrorismo que desatou Arafat con axuda de Europa?
ESTERTORES DO HOLOCAUSTO
A Unión Europea demanda cesamentos de fogo só cando Israel se defende; non ve as agresións contra civís xudeus. Agora mesmo os protexidos de Siria bombardéannos, pero Europa posterga as súas protestas para cando Israel se defenda. De todos os sufrientes do mundo, o escritor José Saramago elixiu ao pobo palestino para comparar a súa situación... coa dos xudeus baixo o nazismo! Así, a deliberada aniquilación de seis millóns de inocentes en terras alemás, mares británicos, traizón francesa, banca suíza, e silencio vaticano, equiparouse cun conflito político. Os estertores do Holocausto continúan, pero non pola onda de ataques a sinagogas. Mátannos os europeos, por medio de lexitimar as accións máis viles de quen se empeñan en destruírnos. E baixo o estandarte que é a máxima hipocrisía do século: a suposta solidariedade co pobo árabe palestino. Aos europeos os palestinos impórtanlles moi pouco. O único país que lles creou universidades e servizos municipais, foi Israel. Cando Xordania matou a miles deles ou cando Kuwait expulsou a decenas de miles, non houbo solidariedade. Non motiva o benestar palestino, senón o dubidoso pracer de castigar a Israel. Tampouco interesalle a Europa que non teñan Estados propios os cachemiros, tamiles, corsos, tibetanos, curdos, saharauis, neocaledonios, escoceses, ibos, aymaras ou centos de nacións. Só os palestinos, que nunca tiveron estado, espertan a súa solidariedade incondicional. Así han validado catro mentiras universalmente aceptadas: A peor calamidade dun pobo é carecer de estado propio; os palestinos son os únicos carentes; Israel sempre é culpable desa carencia (desde Barak a Sharón, todos os gobernos israelís propuxeron aos palestinos que abandonasen as bombas e se dedicasen a crear en paz o seu Estado); calquera medio estalles permitido aos palestinos: bombas en pizzerías, discotecas, universidades, autobuses escolares, museos e escolas. A ningún outro se lle perdoaría o que se condona se a vítima é xudía. Os líderes de centos de pobos son ilustres descoñecidos. Arafat tivo a tenebrosa sorte de elixir ao inimigo perfecto, que lle permitiu catapultarse á fama e aínda ao Premio Nobel da Paz. Quen sabería de Arafat se non fose por Europa? Por que habería de deixar de matarnos, se o aplauden? Con el esgotaron as súas condolencias os europeos; non quedan nin unha palabriña para os pais xudeus que perderon aos seus fillos no terror palestino. A xudeofobia medieval quería desaloxar ao xudeu da sociedade; a contemporánea tende a illar ao estado xudeu da familia das nacións. Israel ofreceulles aos palestinos o territorio que reclaman, e responderon con dous anos de atentados, a pesar de que se comprometeron en cinco tratados de paz con Israel a renunciar ao terrorismo e esgrimir as súas demandas na mesa de negociacións. Matan e mátanse, para destruír Israel, nin un milímetro menos.
O MALO DA PELICULA
Pero para Europa o malo é Israel. Bomba nunha discoteca en Tel Aviv; a BBC de Londres escarba nunha guerra de hai vinte anos para esixir que sexa xulgado por "crimes de guerra" (de cristiáns contra musulmáns) o Primeiro Ministro... xudeu. Israelís son tiroteados día a día e o ministro noruegués anuncia que está permitido. Só produtos israelís boicotea Noruega, e anuncia arrepentirse de facer Nobel da Paz... a Shimon Peres! Unha igrexa de Belén dá asilo a terroristas armados e o Papa exhorta a que non se humille a Arafat. A xudeofobia non pode esgotar a explicación do conflito no Medio Oriente. Pero descoñecela como factor influente, é canto menos inxenuo. A contribución que Europa podería facer á paz é inmensa, se desaprobaran a incitación nas escolas. Até hoxe, Israel nin figura nos mapas dos árabes. Os seus nenos aprenden en clase que Israel debe ser destruído, e que o modelo a imitarse é o "mártir sacro" que se suicida para matar peóns xudeus. A actual ofensiva militar israelí ten como obxectivo desbandar aos grupos terroristas que actuaban con impunidade desde a rexión palestina, desmantelar esa infraestrutura de morte. Cumprindo cos acordos de Oslo, Israel importou desde Tunes combatentes palestinos, proveunos de territorio, diñeiro, armas e prestixio. A súa resposta non foi desarmar o aparello terrorista, senón alentalo, adestralo e glorificarlo. Pero o que ofende a Europa é a autodefensa israelí. O matricidio europeo vén por miles de anos matando xudeus, ou perdoando a quen os matan ou deostando aos xudeus porque non se deixan matar. Se se investise na democratización dos Estados árabes unha pequena porcentaxe do que investiu na de Latinoamérica, Sudáfrica e o mundo comunista, se se esixise a legitimación de Israel e o respecto aos valores humanos, avanzouse cara á paz. Aínda que ese é o quid da cuestión, Europa ten outras prioridades.
